Gracie Gray yazıyordu nüfus cüzdanı.
İki plastik kapak arasına sıkışmış bir parça yaprak.
Kül saçlı bir genç kadın fotoğrafında
Sana hiç benzemeyen.

Öte yandan sen kimdin ki zaten?
Bir sınav kâğıdında doldurulamayan boşluklar, birbiri ardına sıralı noktaların kurşunla boyanmayan aralıkları.

Ne yalan söyleyeyim, senin de lekelerin var.
Hani bir defterde üst sayfayı karalarsın ve altındaki sayfada izleri çıkar ya, aynen öyle işte. Parmak eklemlerinin boğumlarında, omurganın kıvrımında, kopan kirpiklerinin düştüğü yerde yerde. İlk sayfayı yırtsan da altına göçen silemediğin çizgilerin.

Ruhunun çeperlerine kazınmış olacak çukurlar. Sen de karanlıklarında sonsuzluk olma diye hep dikkatli yürümek zorunda kalacaksın. Savaşçı kadınların gövdelerinde boyan boya kuruyan kılıç kanlarının yaraları gibi, meydanda on kez kırbaçla vurulan adamın çıplak sırtına düşen beyaz gölgeler gibi, utanacaksın onlardan. Onlar da senin günâhların.

Olsun mu? Peki öyleyse.
Ama unutma, oynadığın kumar oyunudur.
Arkadaşlarını yenmek için dolaba saklanışlarına benzemez.

Mızıkçılık yaparsan,
Hileye kalkışırsan,
Ölürsün.

Şans seninle olsun, zümrüdü anka,
küllerinden doğan kız.

**

Bristol’ün gri ayazı için saat 8:32. Gökyüzünün üstü bulutlardan bir battaniyeyle örtülmüş ve o kadar pürüzsüz ki sana kar yağacağını düşündürüyor. Havada gezinen metalik ferah koku da tezini destekler gibi sarmalıyor pardösünün altına saklanmış bedenini. Örgü eldivenlerini cebinden çıkarıp yeşil ojeli ellerinden geçiriyorsun; burnun kıpkırmızı, başının üstünde kaküllerini gözüne sokan bir bere, kulakların pofidik kulaklıklarla korunmuş, dar kotunun paçaları postallarının içine sıkıştırılmış ve yine de üşüyorsun.

Burada her şey Londra’da olduğundan çok farklı. Birbirine yapışık iki katlı beyaz evlerden bu saatlerde Muggle gençleri çıkıyor, bazısı Çingene pembesi gibi hayat dolu, bazısı sanki kötü havayla kamufle olmak istermiş gibi. Hepsi sana ve Bond çantaları taşıyan takım elbiseli adamlara katılıyor, vızır vızır akan trafiğe ve renkli ışıklarına karışıp bundan yarım saat önce olduğundan çok daha yaşayan bir yere dönüşüyor şehir.
Muggle’lara öyle imreniyorsun ki. Hepsinin sıradan hayatları, her sabah uyanıp gökyüzünü görerek gitmeleri gereken okulları, işleri var. Koleje giden öğrencileri sivil kıyafetle, devlet okuluna gidenleri üniformayla gidiyor ve daha dün öğrendiğin bu bilgiyle onları ayırt edebildiğini görünce gülümseye başlıyorsun. Onların dünyasında insanların aksanları Hogwarts’taki gibi çeşit çeşit değil, yine de yöre farklılıklarıyla değişen ağızlar dikkatini çekiyor. Ve tıpkı bir denizciymiş gibi küfrediyorlar.

“Sabahın köründe bira mı içeceksin sik kafalı?”
“Bugün benim doğum günüm, anladın mı dostum? ON YEDİYİM!”

Hafifçe gülerek kafanı çeviriyorsun. İnsanlar nelerle uğraşıyor? Yürümekte olduğun caddede karşıya geçerek inşaat levhalarının üstü parti ve konser afişleriyle kaplanmış sokağa giriyorsun, burada neredeyse tüm duvarlar şehrin diğer kısmının aksine yaratıcı grafitilerle kaplı. Cebinden bir halkaya geçirilmiş anahtarı çıkarıyor ve üstünde yanmayan neon ışıklarıyla yazılmış Korsan Kalbi diyen barın çöp kovasının yanındaki arka kapısını açıyorsun.

Adımın mutfağa basıyor ve barı aldığı ilk günden beri hala pencereleri kaplayan pis gazetelere kayıyor gözün fakat onlar dışında içerisi tertemiz. Kapıyı açmanla beraber dünden beri içeriye zulmolmuş çamaşır suyu kokusu, yerdeki yeşil leğenden dışarı süzülüyor. Birinde gri bir eviye bulunmak üzere beyaz tezgah iki duvarı kaplıyor, yemek lekesiyle kirlenmiş floral desenli koyu duvar kâğıdının önünde bir buzdolabı ve iki katlı bir dondurucu var.